مشکل کمبود انگیزش یادگیری دانش آموزان یا کمبود علاقه آنها نسبت به یادگیری مطالب تازه ناشی از شکست های پی در پی آنها در درسهای مشابه درس جدید است. بنابراین، بهترین راه رفع مشکل این است که سطح رفتارهای ورودی شناختی(و در صورت لزوم سطح رفتارهای ورودی روانی- حرکتی)دانش آموزان را بالا ببریم و کیفیت آموزش را نیز بهبود ببخشیم. این اقدامات سبب افزایش یادگیری و کسب موفقیت از سوی دانش آموزان و درسهای تازه خواهد شد. این کسب موفقیت باعث می شود که یادگیرنده، به تدریج، به تصویری مثبت تر از تواناییهای خود نسبت به یادگیری آموزشگاهی دست یابد. اگر این جریان در چندین واحد یادگیری ادامه یابد، از تصورات منفی دانش آموز نسبت به تواناییش در رابطه با یادگیری مطالب آموزشگاهی کاسته می شود و به جای، آن تصورات مثبت تری در این مورد کسب خواهد کرد؛ که این خود علاقه و انگیزه یادگیری او را افزایش می دهد. فنون ایجاد انگیزش در یادگیرندگان:
معمولاً افتخار اکتشافاتی که برای نخستین بار منجر به مشاهده ی جریان الکتریکی شد را به لوئیجی گالوانی، فیزیولوژیست ایتالیایی (01737-1798)، نسبت می دهند. او در سال 1786 مشاهده کرد که پای تشریح شده ی قورباغه ای که بر روی میزی در نزدیکی یک مولد الکتریسیته ی ساکن قرار داشت، به صورت پرشی تکان می خورد (در واقع 30 سال قبلفلوریانو کالدانی چنین چیزی را دیده بود). گالوانی با مطالعه آنچه خودش آن را «الکتریسیته ی جانوری» می نامید، مشاهده ی خود را پیگیری کرد. او پای قورباغه ای را با قلابی از جنس برنج از نرده ای آهنی آویزان کرد و دید که وقتی قسمت پایین پا با قسمت دیگری از نرده تماس پیدا می کند، منقبض می شد (ظاهراً او باز هم از آزمایش مشابهی کهیان سوامردام، حدود یک قرن پیش از آن در هلند انجام داده بود، اطلاعی نداشت.)
گزارش گالوانی، علاقه دانشمند ایتالیایی دیگری را به نامآلساندرو ولتا، که فیزیکدان بود، برانگیخت. به عقیده ی ولتا علت این که پای قورباغه بر نرده ی ایوان منقبض می شد الکتریسیته ی جانوری نبود، بلکه در نتیجه ی اختلاف پتانسیل بین دو فلز نامشابه بود (یکی برنجی که در قلاب به کار رفته و عمدتاً از مس تشکیل شده بود، و دیگری آهن موجود در نرده ی ایوان)، که نادانسته از طریق بافت جانوری به یکدیگر متصل می شدند.
به نظر ولتا اعصاب و ماهیچه های قورباغه چیزی جز یک برقنمای (الکتروسکوپ) بسیار حساس نبودند، که باعث می شدند بتوان جریاناتی بسیار ضعیف ( ضعیف تر از آن چه تا آن هنگام با وسایل موجود بررسی شده بود) را تشخیص داد.
ولتا نظریه ی اختلاف پتانسیل الکتریکی فلزات نامشابه را با اختراع نخستین باتری، که در سال 1800 در نامه ای خطاب به انجمن سلطنتی در لندن شرح داد، اثبات کرد. در باتری ولتا از «سلول» هایی استفاده شده بود که از دو فلز متفاوت که دنبال هم قرار گرفته بودند ، نظیر نقره و روی که با قرص های مقوایی مرطوب از یکدیگر جدا شده بودند تشکیل می شد. ترکیب این سلول های «گالوانیک» تشکیل باتریی را می داد که توان یا «ولتاژ» آن بستگی به تعداد سلولهایی داشت که به یکدیگر متصل شده بودند.
باتریهایی که بدین ترتیب ساخته شدند نخستین منبع مفید جریان الکتریکی بودند. تا پیش از آن فقط مولدهای الکتریسیته ساکن شناخته شده بودند؛ این مولدها تخلیه های الکتریکی با ولتاژ بالا ایجاد می کردند اما جریان یکنواختی را به وجود نمی آوردند. باتری ولتا حتی به شکل اولی و ابتدایی خود اکتشافات الکتروشیمیایی مهمی را ، نظیر کشف عناصر فلزی سدیم و پتاسیم به دستسِر هنری دیوی، مقدور ساخت.
اولین کالسکه در سال 1267 ه.ق. به همت "معیر الممالک" در طهران ساخته شد و بعد از مدت کوتاهی استفاده از کالسکه رواج و نیز روز به روز طرفداران بیشتری پیدا می کرد. به علت نامناسب بودن خیابانها و کوچه ها تردد کالسکه مشکل بود و به همین دلیل دولت وقت تصمیم به سنگفرش کردن خیابانها و کوچه ها گرفت تا کالسکه ها بهتر بتوانند تردد کنند.
از کالسکه هم در داخل شهر و هم در خارج از شهر استفاده می شد. کالسکه ها را معمولا چهار اسب می کشیدند و به واسطه همین تعداد زیاد اسب، وسیله تندروی خوبی برای مسافرت به حساب می آمده است.
در آغاز استفاده از کالسکه مخصوص اعیان و اشراف بود ولی بعد از مدتی کالسکه سواری رواج عمومی پیدا کرد و کار به جایی رسید که فردی به نام "مهدیخان" که صاحب جمع وجوه خارجه نیز بود اقدام به کرایه دادن کالسکه نمود و به همین منظور ده کالسکه تهیه کرد و آنها را در دروازه محمدیه در کاروانسرایی که بعدها به کاروانسرای کالسکه خانه شهرت پیدا کرد مستقر نمود، هر کسی که احتیاج به کالسکه داشت به کاروانسرای مزبور مراجعه کرده و اقدام به کرایه کردن کالسکه می نمود.
در آغاز کرایه یک کالسکه به همراه کالسکه چی آن به قرار ساعتی یکهزار دینار بود و شخص کرایه کننده هر چند ساعت که می خواست می توانست کالسکه را در اختیار خود نگه دارد.
لازم به توضیح است که کالسکه یک کلمه روسی بوده و فارسی آن گردونه است. در ایران قدیم نوعی گردونه ای اسبی بود که آن را ارابه های جنگی می گفتند و بیشتر در مواقع جنگ از آن استفاده می شد و کمتر در مواقع معمولی به کار می رفت.
تا زمان فتحعلی شاه کالسکه در ایران نبود و سلاطین و بزرگان، موقع سفر سوار اسب یا تخت روان می شدند. در دوران سلطنت فتحعلی شاه پادشاه انگلستان یک کالسکه زرنگار برای شاه ایران هدیه کرد و این کالسکه تاریخی با کشتی تا بصره و بغداد، و از آنجا به وسیه قاطر و اسب به تهران حمل شد و چون خیابانها و کوچه ها تنگ بود کالسکه را از هم جدا کرده و در میدان ارگ مجدداً بر روی هم سوار نمودند. شاه که خیلی به سواری آن علاقه داشت و از طرفی کسی رانندگی بلد نبود و بالفرض وجود راننده، خیابانی برای عبور وجود نداشت؛ ناچار درباریان در مقابل اصرار شاه او را سوار کرده و چندین بار آن را دور ارگ گردانیدند.
ناپلئون نیز یک کالسکه برای فتحعلی شاه فرستاد؛ ولی هیچیک از این دو کالسکه به علت نبودن راه مورد استفاده قرار نگرفت، فقط در زمان ناصرالدین شاه کالسکه بسیار رایج شد.
